Systemy ochrony zdrowia w krajach wysokorozwiniętych ewoluują w kierunku finansowania skuteczności diagnostyki i leczenia, w odróżnieniu od finansowania samego faktu dostarczenia pacjentowi konkretnego świadczenia zdrowotnego. Zjawisko to jest efektem rosnących kosztów zdrowia z jednej strony (związanych, między innymi, z coraz większą liczbą nowych, wysokokosztowych technologii medycznych), a dostępnością ogromnej ilości danych o charakterze real world evidence z drugiej. Polska, w której finansowanie ochrony zdrowia jest na niskim poziomie w porównaniu do podobnych krajów, powinna być szczególnie zainteresowana rozwiązaniami polegającymi na płatności za efekt zdrowotny. Istniejąca w naszym kraju infrastruktura informatyczna oraz dostępność wysokowykwalifikowanego personelu sprzyja wdrażaniu rozwiązań tego typu. Również system refundacji technologii lekowych, w sensie prawnym i organizacyjnym, zdaje się sprzyjać umowom o wartość zdrowotną (Value Based Contracts). Niestety do tej pory nie były one, poza sporadycznymi sytuacjami, stosowane.
Raport „Złożone instrumenty dzielenia ryzyka – możliwości rozwoju w Polsce”
Raport zrealizowany przez PEX PharmaSequence na zlecenie INFARMY stanowi trzecie z serii opracowań poświęconych instrumentom dzielenia ryzyka. Pierwsza z publikacji przybliżała ideę tego typu rozwiązań polskiemu odbiorcy, druga – wskazywała na praktyczne aspekty ich zastosowania prezentując swoistą „skrzynkę narzędziową” modelowych rozwiązań wspomagających procesy administracyjne związane z rozpatrywaniem decyzji o zawieraniu umów na nich opartych przez stronę publiczną. W trzeciej podejmujemy próbę przeglądu sytuacji i odpowiedzi na pytanie, dlaczego w Polsce przyjęły się przede wszystkim instrumenty proste, a także co należałoby zrobić, by bardziej wyrafinowane umowy o wartość zdrowotną stały się codzienną praktyką polityki refundacyjnej w naszym kraju.
Zadaniem niniejszej publikacji jest zidentyfikowanie i opisanie barier, które istnieją we wdrażaniu rozwiązań opartych o umowy o wartość zdrowotną, a także zaproponowanie rozwiązań, które mogą te bariery zmniejszać. Została ona przygotowana w dialogu ze wszystkimi interesariuszami i ich dalszemu dialogowi ma służyć. Autorzy sądzą, że w interesie pacjentów, ale także płatnika publicznego, jest podjęcie wysiłków, służących wypracowaniu instytucjonalnych możliwości stosowania rozwiązań typu „umów o wartość zdrowotną” na właściwą skalę. Im szybciej takie możliwości wspólnie stworzymy, tym bardziej efektywny będzie polski system ochrony zdrowia.
